شعر /مهدی راد

به دقیقه داوری
تای نیاکانم
جانبِ علف، قرار می گیرم
و با رگ های بیشمار
زنده و گرم به درون خانه می خزم.
اینک اما، تن ها
خاطره ای که با خونم می جوشد و تن سپیدم را به یاد، آلوده می کند.
چگونه می توانم در بیرون رهایتان کنم؟
چگونه رهایتان کنم؟
شما که زبان بسته اید و سخت در باره فرو رفته اید…
گاه که به آبای ام می اندیشم از خود می پرسم: آیا آنها نیز برای گفتن از همین، تنها و یا سیاه …
جای چرخاندن سنگ های مرطوب در دست،
به ظلُ مقبره ای
سر می چرخاندند؟!
و بعد به شما پاسخ گویم: بلی.

#مهدی_راد
آذر ۹۶

وب سایت
cherouu.ir
اینستاگرام
cherouu11

http://t.me/cherouu