شعر / محمود مکتبی

در تاریکی پراکنده‌ام 

و به زندگی ننگین خودم 

ادامه‌ای از باد

ادامه‌ای از سلام صبحگاهی

ادامه‌ای از مردنِ بی‌مزد

ادامه‌ای از لیوان خالی می‌زنم

آویخته‌ام سرم، بر چوبه‌ی کنار در

دست‌هایم مثل گوش‌های سوراخ‌شده تا ببینمت 

صدایت کنم از راه‌رو، راه‌رو، راه‌رو 

سلام بر تو   باد   پراکنده

شوق آمدنت بوی فاسقانِ دارالمومنین   پراکنده

صدای پله‌ی لَق راه‌رو   پراکنده

ای خاصیت‌گرفته از آفتاب

طعمم بده

بی‌خوابیم دمِ صبح، بی‌خواب

نشسته بود نذر یک صلوات

می‌گفت: آقای فلانی، چه عرقی! چه اجرایی!

و ما سکوت را به کوه می‌زدیم و نمی‌شکست   پراکنده 

به سایه از سنگ می‌چرخد

توان پیوستنم به آن کلاغ نیست

توان پیوستنم برای ادامه

رودخانه شنا ندارد

توان غرق شدنم نیست

وقتی آن فسیل نامش را گفت

به کوه زدم           پراکنده

به خانه‌ی علف‌ها زدم از راه‌رو

در باز بود

دندان خودم را دیدم کنار صدف‌های تزئینی

همه از پهنا حرف‌های خود را می‌خوردند

و تو هیچ حرف نمی‌زنی

هیچ    همه‌جا      پراکنده

نوشته اولین‌بار اینجا دیدمت    ۹۷/۱۰/۲۵

حالا من اینجا          تو آمریکا

آدمی‌زاد    همه‌جا      پراکنده

نشسته‌ام اینجا کنار بیمارستان میلاد

منتظر عرق‌فروش      چه عرقی!

در پاکتی سیاه      پیچیده   ۳۰۰ هزار تومان

سیاهی است    همه‌جا        پراکنده

جوانی‌ام نیتِ خیر بود

پاکت را به سَرم می‌کشد

تاریکی است

نفس را خیال می‌کنم   در دفاع از فهم

طعمم بده

دست‌های خود را می‌بینم     آویزان

درخت سیاهِ کلاغ است

توان پیوستنم به ادامه

توان بریدنِ از پهنا

گوشت‌های لخت    اینجا    آنجا     پراکنده

چه عرقی آقا!    چه عرقی!

کاش آواز بلد بودم      در دفاع از درد

بنان    پریسا

“هستی چه بود قصه‌ی پر رنج و ملالی

کابوس پر از وحشتی آشفته خیالی”

دهان پریشانم از راه‌رو

صدایت می‌کنم

تو در اداره تزئینات به گل‌ها و برگ‌ها طلا می‌زنی

غمی است آواره    میان ما     پراکنده

موهای ریخته‌ام را می‌بینم

می‌گویند: “صفت را پس بده!”

می‌گویم: “آن برای شعر قدیم بود”

دهانم از گوشه‌ی لب‌هات

پریشان     پراکنده

بوسیدنش که قدیم است 

و تو هیچ حرف نمی‌زنی

نشسته‌ام درون ماشین

بالای موزه‌ی رگ

ای ساکن فین کوچک  

صدایت می‌کنم از دور

بام کاشان دختر و پسر نشسته   در تاریکی    پراکنده

به زندگی ننگین‌ام از ادامه

به خانه می‌زنم از راه‌رو

ادامه‌ای از پله

ادامه‌ای از انسانِ مقرر

ادامه‌ای از سگ‌ولگرد

ادامه‌ای از مشاغل شبانه

تاریکی‌ست

عطر پریدگی‌ام   پراکنده

#محمود_مکتبی

مجله الکترونیک تخصصی شعر #چرو 

@cherouu   تلگرام 

🟡⚪️🟡

cherouu.ir   سایت 

⚪️🟡⚪️

Cherouu11  اینستاگرام 

🟡⚪️🟡

#مجله_الکترونیک_چرو 

#مجله_مستقل_ادبیات

#شعر_پیشرو 

#شعر_آزاد