مرا بتراش در لحظه ای که از فرط رنج تنم ستاره میشود و رشته های نور از بازوان شهر ساطع. مرا ببند به تخت می بینی ؟ لحظه ای که درد در ورید کوچک من بی خبر در همرفت محلول قندی نمکی ذره ای مورفین ر... ادامه متن

آنگاه که سینه از سوختن خود بیدار شود پیشانی به شب ساییده و زنده یِ از پیش مرده اش را به تن کند، قبل از دریدن پاره پاره های رگ را پوشیدن راهِ آمده را یکسره دویدن و رسیدن به زهدان مادری که نیس... ادامه متن

وقتی در شهری قدیمی حفاری می کنی یک مشت از خاک چشم هایم را بردار بردار به آسمان بپاش این ذرات بینا را تا ببینند تا ببینید که سفیدی چشم است برف های دانه درشتی که بر سیاهی شب می بارد که پشت پنج... ادامه متن

در سطحِ کوچکی از گوش به هم صحبتی با تو در میانه ی آن پهنا که معنای عظیم ِ بی حرفی ُ تاریکی بود . گذاشتم که خون ، مرا از میان و ته بتراشد از بیرون از درون از مرز رگ آن جا که پوست را می بینی _... ادامه متن

وزش غمگینی ست روز… ترس تمام چهره ها با من بود و تصویر سایه ای که می دانستم مرگش را در زندگی های بعد به یاد نخواهد آورد، اندوه در ضربان می زایید. برخیز که به شومی عضلات مانده در مقصد قس... ادامه متن

زاده می‌شوی که بمیری! این آغاز تملک است؛ زن می‌شوی که در جان خودت  مزار شوی سلیمه؛ از دست می‌روی با دست‌های زمخت فکرهای نامربوط،  ذهن‌های فاسد و آن‌ها که تو را به فحش می‌بندند؛ باکت نباشد، ا... ادامه متن

از سمت عبور حاشیه بر گردن تا عشق بازیِ انفرادی در حمام رمز عبوریست از محدوده ی خارج از تو و من به معاهده با دوریت گیر کرده ام که شبها گریه های شبرنگم پخش میشود و درد از درون جمع میشود برای ا... ادامه متن

(…)   رفتارِ شن_زاری‌ست در حدقه‌ای سرخ وقتی که یک تَن با دوجان سر سپرده‌ست به صفرای آسمان ای گشته به جای زلف تواَم! بازدَمی‌ست مُشک بر تَن‌ات که سراسر ناف بود و آهویی نو‌بلوغ. بر... ادامه متن

ترانه برآرَم از این چشم‌ها که نور ِ گندم در منقار قرص باشد این تیغ ِ ماه ِ سوخته وُ این گلوی من! حرفی نیست اِلّا که از پس ِ این پنجره سال‌ها دیدن ِ فلز بوده و دویدن ِ مُشتی پیرهن پس تنها دو... ادامه متن

چشمانم کاشفان طریقت شبنم مه را می شکافند  و در آسمان فرو می روند … عقوبتم همیشه  به آفتاب زل می زد! لطفا به پولک پیراهنم دست نزنید بوی ماهی می گیرید!  روح من از من گریخته و سنجاقک غم... ادامه متن