ترانه برآرَم از این چشمها
که نور ِ گندم در منقار
قرص باشد
این تیغ ِ ماه ِ سوخته وُ
این گلوی من!
حرفی نیست
اِلّا که از پس ِ این پنجره
سالها دیدن ِ فلز بوده و دویدن ِ مُشتی پیرهن
پس تنها دو بلبلِ خاموش
در هزیمت ِ این پیرهنهای سرخ
کفایت میکرد
ترانه برآرَم از این چالههای سرخ
که سُرب، میتراود از قفای این چینهدان
نگاه!
این خاکستر ِ خون/ بر پَر وُ
این خواب ِ خوب
بر شیار ِ مُژه!
تا پلک بیفتد وُ قلبم
به احترام/ بایستد
حال
بال ببندم
وصیت کنم وُ
ننویسم!
#مصطفی_مرتضوی
مرتضی مصطفوی
