شعر / مونا زاهدی

آن‌گاهان که مرا می‌زایی

پرنده‌ی ذبح

باد هراس همیشه دارد

بر این حافظه‌ی مذاب.

اندوه بال‌هات را

به نعشِ مردمک بیاویز‌

مرغ ِ بهت؛

کوکوی باغ.

پنجه‌ا‌ت بر گلوی آسمان

طبل می‌زند،

به طوقِ منقارِ کج.

آه

حدقه‌ی کاهل

آن‌جا که مرا می‌خندی

به پوست،

به ادامه

پنجه‌هایِ جاری‌ات  به خواب می‌رفت

به مردمکِ باز

که تویی

آن ساحره‌ی بی‌آرزو.

#مونا_زاهدی

مجله الکترونیک تخصصی شعر #چرو 

@cherouu   تلگرام 

🟤🟠🟤

cherouu.ir   سایت 

🟤🟠🟤

#مجله_الکترونیک_چرو 

#مجله_مستقل #مجله_ادبی 

#شعر_دیگر #شعر_معاصر #شعر_پست_مدرن #شعر_سیاسی

 #شعر_متعهد

#ژن_ژیان_ئازادی 

#شعر_امروز #شعر_آزاد 

#شعر_پیشرو #شعر_متفاوت 

#poet

#poem 

#poetry 

#magazine 

#poem_iran 

#cherouu

#woman_life_freedom